Cliffs of Moher

Nie jest miło, kiedy witasz kogoś z otwartymi ramionami, a on Cię leje obuchem w twarz i wbija szpilę pod żebro.
Dobra, nie powinnam była zostawiać swoich rzeczy w czyimś pokoju, ale to chyba nie była rzecz, za którą się opierdala zamiast dzień dobry.

A może jednak była?

Czasem myślę, że ja zupełnie nie umiem w relacje z ludźmi.

Czasem nie widzę problemu. Czasem reaguję zbyt emocjonalnie.

I czasem jestem po prostu bardzo, bardzo zmęczona.

Bo nie rozumiem.

Zaczynam się czuć jak piąte koło u wozu, albo nawet i siódme, zupełnie niepotrzebna i zawadzająca wszystkim, zajmująca tylko miejsce i wkurzająca wszystkich dookoła.

Chciałabym być wtedy bardzo, bardzo daleko, zupełnie sama. Nie przeszkadzając nikomu, nie zawadzając, nie zabierając miejsca, nie zanieczyszczając powietrza i nie irytując swoją obecnością.

Ostatnio znów się zastanawiam, czy nie popełniłam błędu.
Ale tego nigdy się nie dowiem. Mirka stwierdziła, że dokonałam najlepszej decyzji w danym momencie i pewnie ma rację.

Problem w tym, że choć mam już prawie wszystko, to nadal nie czuję się we Wrocławiu u siebie.
To nie jest moje miejsce.

Idę spać, bo pobudka o 5, jedziemy na giełdę po materiały na przyszłopiątkową imprezę u Żubra.