styropian

Postanowiłam przejrzeć wszystkie wpisy. Z racji tego, że częściej piszę tu, gdy jest coś nie tak, niż wtedy, gdy jest cudownie, to mój dzisiejszy nastrój jak najbardziej pasuje.

Nie doczytalam nawet do połowy, bo z każdym wpisem uświadamiałam sobie coraz silniej, jak bardzo jestem żałosna. I jak bardzo żałosne jest moje życie. Gdyby nie kilka osób, które, mimo różnic między nami, nigdy mnie nie zawiodły, to chyba nie miałabym do kogo odezwać buzi, nawet w najprostrzej sprawie. One (jeśli to czytają) wiedzą, że to właśnie o nie chodzi :*

Kurwa, nawet ten cały wpis jest żałosny. Ale kiedy zostajesz sam w domu, w pustym pokoju, w którym dopiero tak dużo pozytywnej energii, to po prostu nie masz co ze sobą zrobić. Ja straciłam chęć na cokolwiek... Nie chcę już chudnąć, po co w ogóle ćwiczę, skoro i tak zacznę wpieprzać.. jak nie teraz to za miesiąc... Po co staram się napisać pracę jak  najlepiej, aby kogokolwiek zaciekawiła? I tak skończę na słuchawkach, czy kurwa w Lidlu. Będę klientom cytować poezję, a przy zakupach powyżej stówy może nawet coś z poezji śpiewanej. Bo moje jakiekolwiek muzyczne zapędy poszły w las już dawno. Więc tam, w Lidlu, będą miały renesans!! A marzenia? Hahaha nie uda się!!

Trzy moje największe pragnienia także mają nikłe szanse... No, moi bliscy są szczęśliwi ( chociaż czasem tego nie doceniają  - jak ja zresztą!!!!!   o losie) bo mają rodziny, dach nad głową, nie umierają w męczarniach na raka, nie doświadczyli głosu, wojny i różnych takich spraw, które "przecież nas nie dotykają", "przecież wypadki się zdarzają, trzeba współczuć tym, którzy doświadczyli czegoś strasznego, ale na szczęścię, tfu tfu, odpukać - chociaż w przesądy nie wierzę - nas to nie dotyczy). Ale te dwa inne pragnienia? Nie ma szans... Chociaż ja też, według teorii zapisanej wyżej, jestem szczęśliwa.. Albo może mam szczęście, ale nie umiem go docenić...

Gdyby nie moje postanowienie, to leżałabym teraz zapita...

Łez już brakuje... jak można?? kurwa, no jak??!!?!!??!!?!??!!?  

ale jeszcze będzie pięknie