Nie ta bajka.

Chcialam napisać wam wiersz. 
Taki jak życie biały,metaforyczny i nie zrozumiały. 
Zastanawiam się ile kwiatów jest na tym świecie i czy ktoś próbuje pojąć rzeczywistość. 
Każdy? Wiedziałam. 

"Każdy dzień, rodzi w nich nowy ból

Setki niechcianych słów, tych odegranych ról, ten ból
Każdy dzień, rodzi w nich nowy ból
Setki niechcianych słów, tych odegranych ról, ten ból"

Huk, krzyk i milion słów, cienka powłoka odosobnienia. 
Kwiat traci płatki, a jego środek blednie przez te temperatury życia.
Stara się nie myśleć, być szarym odpadem rzeczywistości. 
Oczy widzą kwiat, krzesła upadły, a one może wypłyną z rozpaczy. 
Samotność gorsza od śmierci, a milość wypala od środka sumiennie i do końca. 

"Wiem jesteś silna!"

Nie moc otworzyć oczu. Mdlejesz. Bezradnie. Mdlejesz. 
Chcesz wstać, podnieść się nie masz siły. Organizm zakazuje, nie ma siły.
I znowu myśli dziś dam radę, nie masz siły. Nie udźwigniesz niszczejesz od środka. 
Wyrodniejesz.