Na matematyce, przebywając w towarzystwie Zosi dzieją się różne rzeczy. Możecie spotkać nas dla przykładu w angielskiej budce telefonicznej, siedząc na krześle Pana Griese.

Mam depresję. A może nie mam? (wiem, zdjęcie tego nie przedstwawia) ; ]

Ogólnie to powinnam walnąć emo notkę. Ale nie mam ochoty nawet na to. Moja głupota mnie przerasta.

Z niecierpliwością odliczam dni. Zostało jeszcze 47 dni i będę mogła sobie zrobić takie zdjęcie w prawdziwej budce i nie na matematyce, ale na wakacjach. Spędzając cudowny tydzień, który nawiasem mówiąc jest już zaplanowany. Cała moja mapa powyklejana jest malutkimi, oczojebnymi kropeczkami. Rozkład metra znam już na pamięć. Tylko to planowanie teraz sprawia, że do reszty nie oszalałam. Nie mogę doczekać się rozkoszowania zapachami, dźwiękami i kolorami tego miasta. I tu ważna informacja dla dwóch osób, które z własnej, nieprzymuszonej woli wkopały się, aby jechać ze mną. Czeka was codziennna pobudka o 6.00 lub wcześniej i spacery wzdłuż Tamizy od bladego świtu. taaaaa <3

Przepraszam niektórych, że tak trudno ze mną wytrzymać ostatnio. Sama nie mogę tego znieść, więc nie dziwię się, że i wam puszczają nerwy. Pracuję nad sobią, ale jak to wyszło w facebookowym teście "Jestem tak stabilna emocjonalnie jak szklanka wody trzymana przez człowieka z parkinsonem" taki suchar, ale prawdziwy.

I tym emooptymistycznopesymistycznym akcentem zakończę mój wywód/lanie wody.

Wydźwięk tego wpisu powinien oscylować w przedziale +/-

Idę przeprosić się z kubkiem gorącej czekolady i pokłócic się z Anglikami.

Dlaczego oni nie mogą podać wszystkich informacji do przelewu jednorazowo, tylko robią to w ratach? Załamuje mnie to. Milion głupich telefonów i maili w tak prostej sprawie. <irytuje się> <bardzo>

macie muzykę , której rytm mnie zachwyca.