a szczęście o włos...

to wszystko kłębi się gdzieś we mnie,kumuluje. Powoli bardzo powoli wypływa na zewnątrz,czekam tylko na moment gdy wybuchnemgdy nie będę potrafiła trzymać już tego wszystko w sobie. Tej złości smutku łez goryczy. Mieszanki wybuchowej.

Tęsknoty żalu wspomnień...Tego czego mi brakuje,tego co związane jest z naszymi chwilami,naszym ...kiedyś naszym światem. Ty swój dawno już zbudowałeś..a ja? nadal jestem w dole i kope dopiero pod swój świat fundamenty. Próbuje zapełnić pustkę,zmówić sobie że się zakochałam,że Cię nienawidzę i jesteś dla mnie nikim ale przecież nie da sie tak oo zapomnieć o kimś kto tak wiele Ci dał i tak wiele Ci poświęcił...Wszystko musi się plątać,musi się komplikować.To jest tak jak z polskimi drogami tworzysz coś najpierw podstawę a potem kolejne warstwy na niej,gdy wszyscy już gotowe zużywa się to i robią się dziury i ubytki zaklejasz je ale po jakimś czasie dziura znowu postaje i coraz ciężej jest ją zakleić i zacząć korzystać z niej od nowa.To jest ten wieczór,ta noc,ta godzina kiedy tęsknie najbardziej i jestem skłonna zrobić wszystko żeby w jaki kolwie sposób pomóc sobie choć trochę. Chce zacząć wszystko od nowa ale nie potrafię,to wszystko ciągnie się za mną i pozostawie kolejne ślady,kolejne blizny. Polubiło mnie to i przywiązało się do mnie. Codziennie rano wychodzę do szkoły ze swoim przyjacielem smutkiem ale tam jakoś te wszystkie problemy znikają mam przy sobie kilku wspaniałych ludzi na których widok japa sama się cieszy a smutki idą się przespać na krótką chwilkę jednak gdy wychodzę ze szkoły wracam do domy wszystko zmienia się w jakiś cholerny horror.Wszystko traci barwy,wszystko jest męczące nudne i bolesne...
Jestem coraz delikatniejsza,coraz bardziej się wszystkim przejmuje.
jestem nie żywa,ale nie mogę zasnąć. Co dalej? jak to się potoczy? 
Chciałabym żeby coś zaczęło się dziać ,coś nowego,coś co da mi powód do uśmiechu. Jaką kolwiek motywajce.Tylko czy jest na to jaka kolwiek szans?