nie wiem co się dzieję ze mna, z tym co mnie otacza. JEst dziwnie...Dziwnie ? to za mało powiedzane . Jest strasznie pojebanie że tak delikatnie powiem. Cały czas jest mi tak smutno,nie czuję już nie. Nawet płakać nie potrafię,nie mam już chyba czym. Nie lubię rozmawiać z ludźmi. Bo co z tego że ja udaję przed ludźmi że wszystko jest super? Jak ich jedno najdrobniejsze słowo potrafi mnie rozbić na milion maleńkich kawałków. Wszystko do mnie wraca,wszystko przez co przechodziłam i z czym sama musiałam się zmierzyć. Trudno jest z tym walczyć na nowo,trudno jest poskleiać to na nowo w jedną układankę ktora bedzie trzymała się całości. Trudno jest zapomnieć o kimś kto pozostawił po sobie ślad w sercu i na ciele w postaci blizn. Nie potrafię zdrowym rozsądkiem rozumieć  dlaczego takie skurwiel,który traktował mnie jak szmatę jest szczęśliwy a ja nie ? Wiem,nie jestem dobrym człowiekiem,wiem ze dużo złego zrobiłam w życiu i wiele osób skrzywdziłam ale chce to wszystko naprawić. Nie potrafię patrzeć jak ludzie cierpią,chce wziąć ich wszystkie problemy na siebie,chce żeby byli szczęśliwi i cały czas się uśmiechali.Ja też potrzebuje kogoś kto mnie wsprze w tym wszystkim,pomoże się posklejać w jedną całość. Przyjaciela,która nie bedzie się bał  wziąć na swoje barki moich problemów i pomóc je dźwigać. Wiecie co,przestałam już czuc co kolwiek. Nie czuje już nic,tylko nienawiść do wszystkich ludzi. Bo tak na prawdę jestem małą zagubioną dziewczynką która nie chce bawić się w to coś czym jest życie. Czuje kolejną słoną złe na ustach. Nie wiem co dalej ze sobą zrobić...

Twoja skóra to nie papier- nie tnij jej. Twoja twarz to nie maska- nie zakrywaj jej.