Sprowadź anioły

Znowu jakiś apatyczny nastrój Mnie dopadł.

Taka melancholia, ale pozytywna.

Negatywna bowiem u Mnie to już mizantropia.

Ot tak. Rozmyślam, co by było beze Mnie.

Nie raz już tak myślałam.. Jakby tak zniknąć bez słowa z dnia na dzień, na drugi koniec tego smutnego kraju, zaczynanie od zera, nie mając nikogo i niczego. I albo wyjść na prostą, albo się stoczyć.

Bądź od razu wyprarować na dobre.

Sprowadź, sprowadź anioły
Bo to one, opuściły Mnie...
Czy wytłumaczysz Mi
Dlaczego czasem
Lepiej odejść jest niż żyć?
Czy ta droga, która idę całe życie
Czy ona gdziekolwiek zaprowadzi Mnie?

Stety, niestety dla Was, Moi drodzy przeciwnicy, hejterzy, wrogowie i tym podobne szumowiny, mam zbyt hedonistczyne podejścia do życie, by je zmarnować. Chociaż weźmy takiego Marduka. Odszedł praktycznie wśród swojej Rodziny, robiąc w pewien sposób to, co kochał, co stało się dla Niego sensem. Bo to Nas, Nas sobie wybrał, zdobywając się na pożądaną przez wielu odwagę i opuszczając rodziców. Patrzę na Jego śmierć zimno i analitycznie, emocje już wyparowały, po niemal pół roku. Może i powinnam mieć wyrzuty, że nie zainteresowałam się odpowiednim aspektem, gdy byliśmy razem. Może trwałoby to dalej. A może nie.

W sumie... Wakacyjne doświadczenia z paroma facetami, a raczej ich długość i przebieg póki co dowodzą, że czekałam, na coś, na Kogoś innego.

Tak więc abstrahując od Moich czysto ateistytcznych przekonań, miejmy nadzieję, że Marduk i Justyna, a także Wielcy - Quorthon, Steele, Dio - siedzą teraz w lepszym miejscu <wiadomo, gdzie>, patrzą na Nas z dołu i przy dźwiękach najpiękniejszej muzyki oczekują na zostawienie przez Nas tego nędznego świata i dołączenie do o niebo (?) ciekawszego towarzystwa.

Pomyśl o tym, co kiedyś żyło w Nas
I rozświetlało tego życia smak
To wszystko tak nagle rozpadło się w proch
Przecież to wszystko zostanie tylko w Nas

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=zwy0_hwjjJ8