Wystarczy impuls

Wypuścić z rąk zawirowane perypetie a zaplączą się jeszcze bardziej. Tak ma być, powinnam to zrozumieć. Bo niektórzy są odporni na szczęście i spokój, które są paradoksalnie tuż obok. Jeśli to nie ja będę cierpieć to i ja nie będę rozwiązywać cudzych problemów.

Wczorajsze spotkanie klasowe zaliczam do udanych. Odpoczynek od codziennej rutyny, której nienawidzę. Za to bardzo męczący odpoczynek, ale to zmęczenie było przyjemne. Po tych kilkunastu kilometrach wiem, że niektóre osoby można by było odprowadzać do domu nawet gdyby mieszkały na końcu świata. Już niedługo nadejdą jeszcze cieplejsze dni, jeszcze więcej wolnego. I wiem, że na pewno nie zmarnuję tego czasu na siedzenie w domu i pogrążanie się w samotności. Na tym okrutnym świecie istnieją osoby dla których warto wyjść z domu, warto żyć. I chociaż ogół nie jest zachwycający to liczą się jednostki.

Nadal dziwię się sobie i nie mogę pojąć dlaczego jestem tak impulsywna. Wczorajszy impuls był dziwny, przyśpieszył coś, ciekawe czy zmienił? To jest jak labirynt: jestem zagubiona, idę dalej i gubię się jeszcze bardziej. Moim celem nie jest dotarcie do celu lecz ogólne zaznajomienie się z większością korytarzy. Czy jest mi to dane?