'kofeina tego co było 

łapałeś kiedyś gwiazdy?

ja nie. uważałam to za głupi sentyment, okazywałam swój lekceważący stosunek i mówiłam mądrym tonem, że ich nie potrzebuję. że nie są ani tak piękne, ani tak magiczne jak mówią ludzie. że bez nich życie jest równie wartościowe. nie lubiłam ich patosu, faktu, że można je tak po prostu złapać, zamknąć i mieć bezczelnie na własność.

kiedy niektórzy pokazywali mi swoje małe gwiazdki, które złapali w duże, specjalnie i mozolnie przygotowane (bądź na prędko splecione) sieci, a następnie umieścili w małych, śmiesznych klatkach ze zwykłego drutu, z wyniosłym uśmiechem potakiwałam. pokazywałam, jak bardzo są dziećmi. wracając do pustego domu chowałam się w rogu obok okna i z nienawiścią patrzyłam w nocne niebo.

odkąd pamiętam obserwowałam chmury. były dla mnie symbolem wolności, przestrzeni, ruchu. niekończących się możliwości. nieprzestrzegania granic. chmur nie da się złapać, ograniczyć prętami i mieć na wyciągnięcie dłoni w każdej chwili. to wydawało mi się w nich fascynujące.

zawsze goniłam za chmurami. nie, nie byłam specjalnie marzycielką, wręcz odwrotnie- raczej pragmatyczką, ale wolność kusiła mnie najbardziej i wydawała się być celem sama w sobie.

dziś piję zimne mleko i patrzę na małą klateczkę zrobioną z miedzianego drutu. stoi na biurku.

uśmiecham się do niej.

wygrały patos i ubezwłasnowolnienie.

                                                                                                                      dziękuję