Pogrążony w żalu pamiętnego rozstania, utwierdzam miłość na dnie mojego umysłu. Zabrałem Ci nadzieję, odchodząc do miejsca, w którym obecność mojej osoby była dla mnie wyłącznością. Pozostawiłem cię u progu nieznanych myśli, tam gdzie dotrzeć mogłem tylko ja. Patrzyłem jak wraz z moim odejściem ulatuje twoje życie, pozostawiając narcystyczną ranę, a na twej twarzy maluje się obraz rozpaczy. Szukałeś mnie błądząc z zawiązanymi oczyma, zataczając się i szlochając lecz wróciłeś tam gdzie zostawiłem cię z niewyjaśnionych powodów. Patrzyłem  jak staczasz się na dno. Gdzie jesteś teraz ? Dlaczego od ciebie odszedłem ? Twoje łkanie wciąż odbija się echem w mojej głowie przemieszczając się z bólem do mięśnia nazwanego niegdyś sercem. Czternaście miesięcy niewybaczalnej żałości, poprzedzonej szaleńczą tęsknotą.
- niezdolność do pożegnania się z przeszłością,
- niezdolność okazywania uczuć,
- niezdolność racjonalnego myślenia,
- niezdolność przypuszczenia możliwego poniesienia konsekwencji,
- niezdolność wybaczenia swoich czynów.
- niezdolność przynależności.

Na zawsze już się skończyło ? .. Wybacz mi.

tumblr