" Zza ciemnej mgły wyłoniły się duże, potężne drzwi.

Sara zaczęła je otwierać i weszła pierwsza. Wiktoria szła zaraz za nią. Sara wpadła w przepaść i trzymała się już tylko jedna ręka,a kiedy postanowiła puścić Wiktoria chwyciła ją za dłoń. Wtedy zrozumiały, że ich przyjaźń jest wiele więcej warta niż każda inna, że potrafią zrobić dla siebie wszystko, że nikt się teraz nie liczy tylko one dwie."

Wrócić do przeszłości, której już nie da się cofnąć. Powyższy fragment opowiada o koleżeństwie, a właściwie początkach przyjaźni mojej i Sary. Wpadłyśmy w pierwszej klasie podstawówki na pomysł napisania książki, było to amatorskie, a przedstawiony fragment to minimalna część, tego co powstało. Dzisiaj mi ktoś powiedział, że piszę jak dziecko z 1 klasy podstawówki, a nawet wtedy tak nie pisałam, prawda ?  Tą sentencję daję do przemyślenia i pragnę, aby każdy zanim coś powie zastanowił się czy jest warto. Wracając do tematu napisałam książkę, która była pierwszą w moim życiu. Opowiadała o zaufaniu do drugiej osoby, o tym jak ważne jest mieć przy sobie prawdziwego przyjaciela. Czy to przemyślenia godne 7 letniego dziecka ? Myślę, że tak. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, że czasami to właśnie małe dzieci potrafią rozróżnić dobro od zła, lub szybko podjąć dobrą decyzję w trudnym wyborze. Często zadajemy sobie pytanie: Czy nie byłoby łatwiej pozostać dzieckiem ? Myślę, że nie, ponieważ w ten sposób unikamy odpowiedzialności, która nas czeka.

To tylko odwlekanie życia.