Carpe diem, a egzystencjalizm...

Nie jestem światłym człowiekiem, ani filozofem. Upodobałem sobie jednak mysli egzystencjalne, gdyż dzięki tej nauce można dostrzec to co nas otacza. 

Nurtujące jest to, że każdy żyje w biegu, niekiedy życie staje się zwyczjanym wyścigiem szczurów. Każdy wciąż chce więcej, lepiej... Każdy dąży do ideału, któym jest wyobrażenie ludzkich imaginacji. 

Jednak, gdy dopada nas choroba, uraz, kalectwo... Gdy jesteśmy niejako przykuci do łóżka, do kul bez których daleko nie zajdziemy, zaczynamy dostrzegać to, na co nie zwracamy uwagi, "biegnąc ku lepszemu światu". 

Dostrzegamy jak złożony i wspaniały jest świat. Ten sam, który chcemy zmienić, by życie w nim było łatwiejsze. Tylko po co? Przecież to, co nas otacza, natura stworzyła sama, nikt z nią nie wygrał dotąd, bo zawsze, ZAWSZE się zemściła za ingerencję w nią. To samo dzieje się z nami. Ludźmi. Chcemy być lepsi, nie zważamy na innych, których krzywdzimy, których kosztem dążymy do sukcesu. To też się mści na nas. Niekoniecznie od razu, dzień po, tydzień, miesiąc... Nawet po kilkudziesięciu latach nasza wrogość, brak empatii, zemści się na nas. Pozwólmy innym żyć w dobrych warunkach, w gronie ciepła rodzinnego, przyjaciół, znajomych... To i może głupie słowa, ale zwyczajnie "Pomóż drugiemu..."