Przygodyłódeczki na pełnym morzu

Nie wiem jak to określić. Pierwszy raz naprawdę się boję.

Czuję sie jak mała łódka podczas sztormu. Która wypłynęła na morze i zanim się spostrzegła, nie potrafi znaleźć drogi do domu. A może dlatego że zawsze byłam łodzią podwodną i co by się nie działo na "powierzchni" zbytnio mnie nie ruszało. 

A teraz wypłynęłam i nie wiem co robić, nie wiem jaki kurs obrać. Wiem tylko, że nie będzie łatwo. 

Chciałabym cofnąć czas o 6 lat. Nie wiem czemu akurat tyle. Zdaje mi się że wtedy to wszystko zaczęło się dziać. Byłyśmy młode i nie miałyśmy takich problemów jak teraz. Tesknię za czarnymi koszulkami zespołów, parkiem, kółkiem Pana Romka... Z drugiej strony przynajmniej przeżyłyśmy coś fajnego. Tylko nie wiem czy te wspomnienia bardziej podnoszą mnie na duchu czy powodują nostalgię :<

 Dobrze że chociaż mam chłopaka. I paru znajomków którzy podnoszą mnie na duchu. Byle do wakacji....

ps. ten po lewej to Veles. Może się nie obrazi że go wstawiam