milczenie nie jest złotem

tak bardzo staram się być najgorsza

psuć wszystko

siać zamęt

obracać w proch wszystko to, co ważne

wbijać nóż w serce, w plecy

mieszać z błotem

kłamać w żywe oczy

denerwować, jak tylko potrafię

robić wszystko to, czego ja nie chciałbym doświadczyć

no staram się

i nic nie działa

co trzeba zrobić, żeby wypłynąć z tej mielizny?

jestem zakłamana. tak. robię, co mi się podoba

i udaję, że jest OK

ale nie jest. właściwie to chyba nigdy nie było

to jest właśnie czas na to, aby po cichu odejść. zniknąć, zapaść się pod ziemię. skończyć pisać pracę, obronić i uciec stąd.

nawet nie mam jak się poskarżyć, bo nie mam chwili dla siebie, a na dwór nie wyjdę, bo minusowe temperatury skutecznie mnie odstraszają.

czemu zawsze muszę pakować się w takie beznadziejne sytuacje.

najchętniej zahibernowałabym się teraz.

może istnieje jakiś narkotyk, który uśpi mnie na parę miesięcy.

obudziłabym się w szpitalu. gdzieś daleko, gdzie nikt by mnie nie znał. nie pamiętałabym o niczym. może nikt o mnie też by mnie pamiętał. i zaczęłabym wszystko od nowa. inaczej.