Wybudzam się ze snu już we własnym łóżku. Podnoszę się do pozycji siedzącej i rozglądam się dookoła. Nikogo nie ma, jednak po chwili do pokoju wchodzi Damon.

-Obudziłaś się. - uśmiecha się i siada obok mnie.

-Co się stało? Jak nas wydostaliście? I... co z Rebekah? - zasypuję go pytaniami.

-Dobra, powoli. Znalazłem Was dzięki Bonnie i zabrałem ze sobą Jeremy'ego, żeby zabił Barbie Klaus. - odpowiada.

-Co? - patrzę na niego wielkimi oczami.

-Zabił ją. - prostuje.

-Damon! Teraz Klaus totalnie zwariuje! - krzyczę.

-A co miałem zrobić? Pozwolić Ci umrzeć? - burzy się. -Wiesz, że zrobię wszystko, abyś była żywa. - dodaję.

-Wiem, wiem... Przepraszam i... dziękuję. - dotykam jego polika.

-Wiedziałaś, że miałaś w swoim organizmie moją krew? - stwierdza.

-Zapomniałam... - szokuję się.

-I gdybym nie przyszedł na czas to... przechodziłabyś teraz przemianę.

-Czy... chociaż przez sekundę... pomyślałeś, żeby mnie nie ratować i dać mi umrzeć? No wiesz... żebym mogła powrócić jako wampir. - strasznie się jąkam.

-Elena...

-Czekaj... chciałeś? - wstaję, ale muszę podtrzymać się ściany, aby nie upaść.

On milczy.

-Chciałeś... dać mi umrzeć? - kontynuuję.

-Tak, chciałem. Kiedy dawałem Ci tą krew, to żałowałem. - staje przede mną. -Bo chciałbym, żebyś została ze mną na zawsze. Żebym nie musiał się martwić, że zwykłe ukłucie może Cię zaboleć, chociażby zabić. Ponieważ Cię kocham i nie chcę Cię stracić. - kończy.

-Ale jestem tutaj, Damon. - łapię go za dłonie. -I nigdzie się nie wybieram.

-Jeszcze.

-Może... któregoś dnia pozwolę Ci przemienić mnie w wampira. Ale to nie ten dzień. To nie dzisiaj.