Otarcie

Ktoś mi uratował życie.

Mój prywatny anioł stróż.

Zawsze zastanawiałam się, jak to jest, gdy nagle przed oczami, pojawiają się obrazy z całego życia.

Hmm niezbyt przyjemne uczucie...

W sumie, nie było miesiąca, w którym nie rozmyślałam na temat śmierci.

Jak to jest?

Jest wtedy lepiej?

Jakie to uczucie?

Teraz mam to głęboko w poważaniu.

Jestem za młoda by umierać i pożegnać się ze światem.

Za dużo jeszcze przede mną by tego nie móc zobaczyć.

Człowiek to dziwna istota...

Dociera do mnie to, dopiero wtedy gdy już się o to otarłam.

Jedno jest pewne, wracasz do życia i postanawiasz korzystać z każdego dnia, bez pustych slow.

Przestałam marnować czas na coś, co i tak jest postawione przy tabliczce porażka.

W tym momencie liczą się dla mnie jasne cele i pewność, że zdołam spełnić to co sobie obiecałam.

Tamtego dnia po powrocie do domu, opowiedziałam wszystko mamie.

Widziałaś kiedyś taki strach w oczach tej która dala Ci życie?

Te oczy w które patrzysz i przeraza Cie to bardziej niż to co miało miejsce kilka godzin wcześniej?

Nie widziałaś?

Wiedz, że nie chcesz tego zobaczyć.

Z mamą możesz się pokłócić, możesz się wyprowadzić i nigdy nie pokazać, ale śmierć własnego dziecka będzie ją bolec bardziej niż to.

Jedyne co mogę powiedzieć, to tylko, dziękuje za pomoc i daną mi szanse...