Zapraszamy

Witam wszystkich :) Co u was słychać ? Zaraz wakacje się kończą.. nie wiem jak wy, ale mi szkoła rozpoczyna się od piątku.. muszę isć do szkoły, za równo jak i w sobotę. Jako przewodnicząca prowadzę apel.. ah.. setki przygotowań -.-

Zapraszamy na ciąg dalszy tematu.

"Nie ma kaleki, jest człowiek"

- Kiedyś, jedna z osób zadała mi pytanie Czy jest Ci z tym łatwo?. Powiedziałam prawdę  nie.

Charakterystyczny chód - tych kroków nie da się pomylić z żadnymi innymi. Każdy wie o tej chorobie, nie da się tego nie zauważyć. Wszędzie jej pełno, aktywnie działa na rzecz swojego środowiska. Osobiście nigdy nie odmówiła mi pomocy. Mimo, że jest jej ciężko, z twarzy nie schodzi najserdeczniejszy uśmiech. Uśmiech, który odzwierciedla prawdziwe szczęście i  czerpanie radości z życia&

- Choruję na Zespół Dandy'ego-Walkera. Krótko mówiąc, jest to choroba neurologiczna, z zaburzeniami ruchowymi. Trochę mnie ogranicza, ale pozwala na normalne funkcjonowanie. Staram się z tym żyć jak najlepiej potrafię. Cieszę się chwilą, która może się w każdym momencie skończyć.  opowiada nam szesnastolatka. - Moje życie codzienne wygląda tak samo jak  każdego innego, zdrowego człowieka. Kiedy byłam młodsza, wszyscy mnie przezywali, oddalali się ode mnie. Nie potrafiłam sobie z tym poradzić. Dziś już wiem, że nie mogę przejmować się takimi błahostkami, ponieważ nie mogłabym się w pełni cieszyć życiem. Podczas jednej z wizyt lekarskich, pewna Pani powiedziała mi, że ma starszego syna, który choruje na tą sama chorobę co ja, ale nie potrafi sam się ubrać, zjeść, a nawet wykonywać codziennych czynności. Wtedy uświadomiłam sobie, że nie jest ze mną tak źle, nie mam na co narzekać. Codziennie budzę się z nadzieją, że będzie tylko lepiej. Są chwile, kiedy wśród społeczności czuje się samotnie, dokładanie tak jak Mały książę na swojej planecie. Na szczęście mam dookoła siebie ludzi, którzy mnie rozumieją, nie dogryzają mi, tylko starają za wszelką cenę pomóc. Właśnie to utrzymuje mnie w nadziei, że mam dla kogo żyć. Uważam, że każdy człowiek, zarówno ten, który normalnie chodzi, a także ten, któremu sprawia to ogromną trudność, powinien być tak samo traktowany. Przecież nie chodzi o to jak się wygląda, tylko o to co ma się w sercu. Oczywiście, że chciałabym być taka jak inni. Problem tkwi w tym, że mam tylko jedno życie. Nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie w kącie i czekać na cud, tylko chcę walczyć do końca, pokazać tym wszystkim, którzy we mnie nie wierzą, że ja tą walkę wygram -  nawet gdybym nie wiem co miało mi w tym przeszkodzić.

Nie zapominajcie również pisać do nas ! Czekamy tylko, aby wam pomóc.

A także czekamy na wasze zwierzenia, które ukazują się anonimowo w notkach.

:)