Zwierzenia Nastolatków Zapraszam

Hej kochani , jak tam wasze samopoczucie ?.  Za niedługo  szkoła no tak trzeba wkroczyć w ten świat niektórzy idą  do nowej szkoły nie znają nikogo i boją się , lecz my wam pomożemy przezwyciężyć ten strach zawsze możecie do nas pisać my wam pomożemy a także powinna się ukazać taka notka jak sobie radzić w szkole ;) .Niektóre osoby nie mają serca po prostu nie umieją czytać i piszą pod naszymi notkami przy których oddajemy wam siebie w 100 % teksty typu : wbij , polecam taki i taki tam photoblog , Robią to nie patrząc komu piszą pod czym najpierw wypadało by przeczytać notkę uświadomić sobie coś i dopiero się promować;) . A teraz coś do hejterów siedzę sobie i tak sprawdzam wasze IP bo mamy taką możliwość , mogłabym również dobrze podać je dalej i po kilku chwilach wiedziałabym kto siedzi z 2 strony okazało by się to mało silna osoba która jest zakompleksiona w sobie i musi upokarzać innych dlatego zastanówcie się kochane anonimy  jak piszecie i co ;) . A teraz zapraszam was na zwierzenie nastolatków Zapraszamy .

Mam 15 lat, nie narzekam na swoje życie mam o wiele więcej niż przeciętny mieszkaniec ziemi, zresztą jak większość z was tyle, że ja jako jedna z niewielu widzę to i bardzo doceniam, ale nie o tym chciałam napisać. Chciałam napisać o mojej przeszłości. Nigdy nie grzeszyłam urodą, byłam po prostu brzydkim dzieckiem z okrągłą twarzą, grubiutka, ale co dziwne wysportowana. Zawsze marzyłam o tym, by być jak moje dwie najlepsze przyjaciółki, zawsze rozchwytywane, popularne, ładne, lubiane. Nie były takie same, każda miała swoje sposoby, ja byłam cicha.. ale miałam   grupkę dość liczną osób, którym ufałam i nie bałam się być przy nich sobą. Bardzo przywiązywałam się do ludzi, zresztą tak jest chyba nadal. Byłam bardzo miłą, grzeczną, ulegającą osobą, niektórzy     to wykorzystywali. Zawsze ustępowałam, uważałam się za gorszą od innych, słowa krytyki na mój wygląd najczęściej słyszane od chłopców spowodowały, że do dziś mam niską samoocenę. Ufałam tylko dziewczynom. Moja mama zawsze była ze mną blisko, nie wstydziła się mi niczego powiedzieć wprost, pamiętam jak dziś, że płakałam, bo moje dwie przyjaciółki postawiły się przeciwko mnie i widziałam minusy życia w 3-osobowej przyjaźni. Mama powiedziała, że mam przestać, być taka drażliwa, pokazać im, że jestem samodzielna i lepsza, i nie mam się już nigdy dać wykorzystać. To był bardzo trudny okres, dopiero po tych słowach zauważyłam, że dawałam się każdemu chłopakom. Chodzi mi o to, że w życiu bardzo ważny wykorzystać w najróżniejsze sposoby. Słyszałam co chwilę od różnych osób jedno i jedyne zdanie "Zmieniłaś się" z bardzo wyraźnym tonem pretensji. Nie było mi łatwo. Międzyczasie przyjaciółki pokłóciły się bardzo.. o chłopaka rzecz jasna, który nie był tego warty... w sumie poszło mi to na rękę, bo w 2-osobowej przyjaźni jest o wiele lepiej. Jedna z nich jest teraz tylko moja i cieszę się, że wybrałam tą lepszą. Nie o nich chce dziś pisać.. emm.. przechodząc do setna. Po zmianie emocjonalnej zaczęłam zmieniać swój wygląd dokładnie w połowie 1 klasy gimnazjum. 1. krok włosy, zrobiłam fryzurę, o której marzyłam od dawna, ale za bardzo się bałam, efekt? Zainteresowanie płcią przeciwną. Malowanie.. szczerze? Byłam plastikiem, tonę podkładu, pudru, źle pomalowane rzęsy i czarna kredka na całym oku. Mama była przerażona, ale nie zwracałam na to uwagi.. em.. wygląd dokładniej mój strój, byłam takie emo.. zaczęłam żyć.. podobałam się kilku jest wygląd. Dziś jestem inną osobą schudłam 10 kg, maluję tylko rzęsy, ubieram się w miarę modnie, mam chłopaka, najlepszą przyjaciółkę dwóch przyjaciół płci męskiej. Nie wstydzę się siebie, jestem szczęśliwa, po prostu. Stałam się taka, jaka chciałam. Ludzie mnie znają.. nie jestem cieniem moich dwóch przyjaciółek, wreszcie stałam się samodzielna. Bardzo wielu rzeczy żałuję, ale staram się to odsuwać na bok i Cieszyc się tym co osiągnęłam. Nigdy się nie poddawajcie, myślcie realistycznie a w końcu zapomnicie o tym co było i zobaczycie wyraźnie co jest i co może być.