ogień zesłany na deszcz.

Nie bez powodu zamykam drzwi.

Nie bez powodu uciszam strach.

Nie bez powodu usypiam w deszcz.

Przez uchylone okno umknął czar.

W pokoju tylko woń zgaszonych świec.

'Palenie zabija' - kłamliwe epitafium.

Przez białe grona rozrzedzona krew.

Po łacinie mówisz mi. Alea iacta est.

Tylko te słowa, których nie wypowiesz będą prawdziwe.

Spacery już niczym cierń. A oddech deszczowo płytki.

Zapach miasta nie utrzymał się w prawie wyimaginowanym śnie.

W deszczu iskier nawet srebro zwęgli się.

Nie przepraszaj, nadzieje i cele nie warte są ran.

To tylko uczucia nie warte metalu, który niczym kościelny dzwon

rozbrzmiał przed modlitwą o sen.

Czekanie tylko przymyka oczy, uciekają nigdy wcześniej nie znane symbole.

A gdy kłamstwo jest już prawdą tylko Ty udajesz że o inicjałach dobrze wiesz.

Profanacja uczuć wychodzi tylko z pomocą losu. Białe zło, którego wyczekuje

bardziej niż skandynawskich łąk. A ono przebiegle depcze mi po piętach,

kiedy ambicje szepczą do ucha " nie odwracaj się".

Spotkanie ust było ratunkiem. Drżenie rąk było rozkoszą. Milczenie jest przegranym rozstaniem.

Zamknij okno na przeciąg słów. Na kłódkę, w klatce zamknięta istota. Kwiat. Niepewna bardziej niż

zwykle pokusa. Tak łatwo upaść na tej drodze, sam ostry żwir, twarzą prosto w kałużę.

brak mi słów.

Zamilknę by pozostać sobą jeszcze na jakiś czas.

Zawinięty przez czas, wiecznie spóźniony, niedojrzały.