Widelec...

Zdjęcie okropnie stare. Z Chorwacji. To dziecko to ja. Ale opalona byłam ładnie.

Głowa mnie boli. Spać mi się chce. Jutro Dzień Sportu. Nuuuda.

Ciuchy naszykowane, baterie w aparacie cacy, przygotowania pełną parą. Tylko w tym wszystkim, pod pokrywą mnóstwa prac jestem gdzieś ja. Schowana, zamknięta. Nie mam najmniejszej ochoty napisać choćby zdania na jakiekolwiek opo, ani nawet wersu piosenki. Mam chorą ochotę na jakieś zdjęcia, albo coś równie głupiego i bezstresowego. Pomijając to, że znowu się pewnie nie będę widziała ze znajomymi. Piękna pogoda poszła się paść na zieloną łączkę razem z moimi marzeniami. Siedzę przed komputerem i bezsensownie patrzę w monitor, co jakiś czas dopisując równie bezsensowne zdanie. Co chwilę przenoszę wzrok na bałagan na biurku. Moje życie właśnie takie jest. Zabałaganione mnóstwem uczuć, których nie ogarniam. W tym momencie mam głupią ochotę się do kogoś przytulić. Ale nie do po prostu kogoś, do KOGOŚ szczególnego, kto zrozumie i nie będzie zadawał zbędnych pytań. Mam totalnie bezsensownego doła. Wszystko jest bezsensu. Mój sens życia gdzieś mi się zatracił i zagubił. Pozostał mi Rysiek Riedel. Skazany na bluesa. Jutro znowu podniosę głowę, uśmiechnę się nieszczerze i pójdę do szkoły. Mój uśmiech przez cały dzień będzie udawany. Aż do momentu, w którym spojrzę na telefon i przypomną mi się te wszystkie słowa. Jaka to ja nie jestem. Znowu będę uparta. Bo wcale nie jestem taka niesamowita, wyjątkowa i słodka. Ale się uśmiechnę. Bo ktoś jest na tyle inny od wszystkich ludzi, żeby zobaczyć te cechy, których nikt nie widzi, bo ktoś na tyle interesuje się moją zdołowaną i zakompleksioną osobą, żeby chcieć to zauważyć. Jak ja za nim cholernie tęsknię! Ale się uśmiecham. Bo wiem, że on też tęskni. Kiedyś sądziłam, że miłość w moim wieku jest głupia i bezsensowna. Teraz wiem, że jest najwspanialszym co może zdarzyć się nastolatce.