Kill myself

Rozdział 10

Wyszła za dom z jej ulubionym, czerwonym kubkiem - jak zwykle, piła colę.  Usiadła na ziemi i wpatrywała się w las ( mieszkała niedaleko niego ). W tej chwili czuła się wolna. Mogła przemyśleć wszystko, miała wrażenie, że teraz znajdzie rozwiązanie na wszystkie swoje problemy. Błogi spokój i cisza przepełniała ją od stóp do głów. Kochała ten stan. Nagle uświadomiła sobie,

że chłopak, którego na dobrą sprawę nie zna, jest dla niej ważny...

Dochodziła 11. Telefon zadzwonił.

- Jestem już. - powiedział wesoło Andrew.

- Wchódź. Siedzę od strony lasu, że tak powiem . - zakłopotała się .

Rozłączyła się i włożyła telefon do kieszni od bluzy. Ujrzała cień, parę sekund potem Andrew stał przed nią.

Na jego widok lekko się uśmiechnęła, nie kontrolowała tego, co właśnie zrobiła.

- Usiądź. - powiedziała wskazując koc, na schodkach.

- Wolę obok Ciebie. - uśmiechnął się tajemniczo i usiadł obok niej, na ziemi.

Widziała go wieki temu. Był mega przystojny ! Umięśniony z błyskiem w oku. Miał ciemne, brązowe włosy, jak Spencer.

Miała ochotę go przytulić. Skarciła się w myślach za tę chęć.

- Mm...możemy zostać u mnie w domu ? Nie mam ochoty nigdzie jechać. - powiedziała niepewnie.

- Nie ma sprawy,  jak chcesz. - znowu się uśmiechnął. Kiedy był blisko niej, cały czas to robił, był bardzo szczęśliwy.

- Mhm - westchnęła.

- Dzięki, że zgodziłaś się na to spotkanie, naprawdę. Wiem, że jest Ci ciężko i nie zamierzam na Ciebie naciskać - podniósł ręce do góry. Spencer się zaśmiała.

- Może to śmieszne, ale... od kiedy usiadłeś obok mnie, cała moja złość i nienawiść do Ciebie wyparowała - uśmiechnęła się lekko. Uświadomiła sobie, że przy nim traci zmysły, szaleje. I jest w stanie mu wszystko wybaczyć. Zmieniła swoje zdanie, KOCHAŁA GO.

- No widzisz, dobrze, że nie usiadłem na tym kocu. - szturchnął ją łokciem i oboje wybuchli śmiechem.

- Nie zmieniłeś się ani trochę . - spojrzała mu prosto w oczy.

- To ... źle ? - zmarszczył nos.

- To wspaniale ! - krzyknęła . - Znaczy ... yyy... no dobrze, dobrze. - spuściła głowę.

- Kamień z serca. - ujął jej twarz swoimi dłońmi. Spojrzał prosto w oczy. Ich usta się zetknęły. Spencer zamknęła oczy i w jednej chwili stanął jej obraz przed oczami ich dwojga, kiedy byli świetną parą. Tak bardzo go kochała, czuła, że to musi być ten jedyny.

Przywarła do niego całym ciałem. Leżeli na ziemi. Byli cali w piachu, nie zwracali na to uwagi. Czuła ogień w całym swoim ciele.

Była szczęśliwa, a jednocześnie zaskoczona ich zachowaniem. Splotła swoje ręce na jego karku. On trzymał ją w żelaznym uścisku, który tak bardzo kochała, czuła się wtedy bezpiecznie, i całował ją namiętnie.

- Chłodno jest, a Ty jesteś w krótkich spodenkach. - powiedział i wziął ją na ręce.

- Aaaa ! - pisnęła . - Postaw mnie, Andrew ! - rozkazała.

- Oj przestań i tak wiesz, że tego nie zrobię . - uśmiechnął się tajemniczo do niej.

- Andrew ! - krzyknęła, ale on nie zwracał na to najmniejszej uwagi.

Położył ją na kanapie i przykrył kocem, po czym usiadł obok niej. Zamknęła oczy, gdy je otworzyła, Andrew leżał już obok niej.

- Kocham Cię. - powiedział szeptem.

- Jak bardzo ? - spytała

- Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo. Jesteś moim narkotykiem, jesteś ważniejsza niż tlen. - powiedział.

Westchnęła. Łza popłynęła jej po policzku, otarł ją. Rozpłakała się i wtuliła się w niego. Nie musiał nawet pytać o co chodzi.

Dobrze wiedział. 

Sory za błędy. W ogóle nie zwracam na nie uwagi :D Czasami nawet piszę beznadziejny " szyk zdania ", no ale cóż. ;D

W końcu to nie wypracowanie z polskiego, tylko opowiadanie, pisane z własnej woli i  chęci ;)) ;DD Dzięki - tym, którzy tu wchodzą, czytają, komentują... no i ... klikają fajne xDD