nie chcę już
czuć
chociaż nie widzę
bo zamykam oczy przed palącym wstydem
chociaż ściskam skronie i zaciskam zęby
w mojej apatii
zamknięciu
szczelnym jak laminat
zamykam moją kapsułę, okrywam się betonowym płaszczem
robię to dla ciebie
zawsze dla ciebie
chociaz usycham w środku nieustannie
ty nie widzisz, dlaczego?
nie potrafię już krzyczeć, choć bardzo bym chciała

piętno naszych grzechów zostało już dawno zapomniane

a jednak i ja wiem, i ty wiesz

choć mogę się mylić

a mylę się praktycznie zawsze

to wiedzieliśmy oboje

kiedy to przekracza

granice

a jednak brnęłam w to dalej

stawiając wszystko na jedną kartę

bo albo ty, albo nic

a przeliczyłam się jak zawsze.

pamiętam ten szok, leniwe słońce tamtego poranka

a przecież było

było

i ja wiem, i ty wiesz.

piętno naszych grzechów zostało już dawno zapomniane

choć ja pamiętam

tak jak pamięta się każdą niewykorzystaną okazję

dostałam szansę od losu

ale nic nie mogłam zrobić

bo wszystko pozostawało w strefie niedomówień

mniej

na pewno.