Dopadła mnie grypa, czuję się podle. Z drugiej strony brak apetytu sprawił, że obyło się dziś bez okropnych napadów. Mimo wszystko zjadłam odrobinę nadprogramowego puddingu czekoladowego i nie umiem wyjaśnić dlaczego. Nie byłam głodna, nie miałam na niego ochoty, nie miałam ochoty na nic, nie miałam też nieodpartej, zwierzęcej potrzeby by zapychać się czymkolwiek. Mechanizmy mojego działania bywają czasami tak dziwne, że nie potrafię wytłumaczyć po co lub dlaczego coś zrobiłam. Jestem niezrozumiałym człowiekiem.

Fantazjuję dziś o śmierci ciągle, nie powinnam. To taka piękna, a zarazem przerażająca wizja. Z jednej strony cholernie kusząca, z drugiej strach przed nieznanym paraliżuje mnie w ostatnim momencie i nie pozwala na ostateczne dokonanie definitywnego, autodestrukcyjnego czynu.

Zawalam szkołę. Opuszczam mnóstwo godzin - albo dlatego, że nie potrafię wstać na pierwsze lekcje, albo uciekam z poszczególnych przedmiotów, bo boję się, że poniosę konsekwencje za swój brak systematyczności, przygotowania, samodyscypliny, niewypełnienie obowiązków. Nieprzygotowuję się do lekcji. Nie pamiętam nawet o zapowiedzianych kartkówkach i sprawdzianach. Miałam się postarać w tym roku. Miało wszystko już odejść, miałam zacząć z czystym kontem i owocnie pracować na swoją przyszłość. Bezradność, nieporadność, beznadziejność i wszystko inne znów wzięło nade mną górę. Śmieszne.

Nie zrobię dziś ćwiczeń, chyba. Jeśli jednak poczuję się jeszcze na siłach, to postaram się zrobić co kol wiek.

Jutro planuję zjeść kleik ryżowy z mlekiem 1,5% na śniadanie, kawę podczas szkoły, a na obiad - porcję mieszanki warzyw orientalnych. Zobaczymy jak to będzie. Wciąż zawalam i rozrastam się jeszcze bardziej. W zeszłym roku przecież byłam już taka szczuplutka... Szkoda gadać. W piątek mam imprezę - połowinki, a jestem rozlazłą, trzęsącą i rozlewającą się górą tłuszczu. I będe bawić się wśród tych wszystkich pięknych, szczupłych, ładnie wyglądających dziewczyn. Komediodramat.