czytając stare pamiętniki, dochodzę do wniosku,

że jednak dobrze jest je pisać.

to takie koło ratunkowe -

zawsze mogę po nie sięgnąć, kiedy zachodzi obawa, że zapomnę o tym, 

czego byłam częścią, czym żyłam.

choć zaglądam tam w sumie rzadko i obraz mojego życia, jaki się w nich zawiera, jest niepełny,

choć mogą kiedyś ulec zniszczeniu, spalić się,

to jednak uwielbiam po nie sięgać, płakać i uśmiechać się na widok zawartych na kilku kartkach najpiękniejszych i najgorszych dni w moim życiu.

^{maj, sierpień, listopad, listopad, listopad}

jak już wcześniej pisałam, te dni zajmują o wiele więcej miejsca w mojej głowie, niż zajmować powinny,

lecz w żaden sposób nie potrafię umniejszyć ich znaczenia,

choćbym bardzo się starała, a takie starania wywołują we mnie raczej poczucie winy.

i być może przesadnie to wyraziłam, lecz nie kłamałam, kiedy mówiłam, że będę je pielęgnować i pamiętać przez długi czas - im więcej go upływa, tym bardziej utwierdzam się w tym przekonaniu.

^{i ja wiem, że Ty nie myślisz podobnie, o ile w ogóle coś na ten temat jeszcze myślisz, o ile w ogóle tu jeszcze zaglądasz,}