ostatnie kilka dni było niczym promyki słońca w ciemnej dupie, hehe. ale jak to zazwyczaj bywa z prześwitami, trawły one krótko, a więc znów jestem w ów ciemnej dupie. czy jest sens streszczać jak bardzo politechnika mnie nie lubi? i jak bardzo leci sobie w chuja? chyba nie. czy często nadużywałam słowa "moje być albo nie być na tych studiach"? chyba tak. ale teraz znów to powtórżę: musi naprawdę stać się cud, abym wyszła w styczniu/lutym z inżynierem. i co najgorsze, jeżeli z nim nie wyjdę, mam rok życia w zawieszeniu. a co za tym idzie, towarzyszy mi wieczny stres, presja i rozdrażenienie. nie jest fajnie i - to nowość - NIE z mojej winy.

no nic, wieczna walka trwa.

a kolejny promyk słońca przewiduję 9 listopada, kiedy to spelni się moje marzenie i wreszcie usłyszę foo fighters na żywo :) co by nie było, tego mi nikt nie odbierze!

elo

https://www.youtube.com/watch?v=cKCEJlF9tD4