czasem jeszcze wyjdę do ludzi, tylko kto by się spodziewał, że jak już wyjdę to wyląduję przypadkowo na wieczorze panieńskim? no nic, krejzi.

jak w kalejdoskopie. wakacje z dupy, mogę śmiało powiedzieć, że jedne z gorszych w mojej karierze. wrześniowa turcja w obliczu wojny też nie napawa optymizmem, a słowo YOLO nabiera nowego znaczenia. jestem zła, bo jak już się nie układa to zawsze po całej linii. życie uczy mnie POKORY, ale jak to bywa z POKORĄ, są to lekcje gorzkie i nieprzyjemne. czekam aż się uodpornię, czekam na moment, w którym wreszcie przestanę odczuwać złość. czasem ciężko jest mi zwalczyć tego rozpieszczonego bachora, który bije pięściami i próbuje się wydostać, pokazując tę paskudną część mojego charakteru. i nie to, że jestem jakoś wybitnie surowa dla siebie, bo uważam, że większość z nas ma w sobie taką paskudę. kwestia tego, jak umiejętnie umiemy ją zamaskować. ja, nie będąc przy tym fałszywie skromną, opanowałam tę umiejętność do perfekcji. mam kilka cech charakteru, które pozwalają mi na to.

hehe normlanie jebłam tu swój portret psychologiczny. nic tylko książkę napisać. niby taka dorosła, a rozchwiana jak nastka w kwiecie wieku.

chciałabym, żeby ludzie potrafili zachować równowagę w tym, co robią. puenta wieczoru.