Dodano: 26 SIERPNIA 2011
Parabola znów.
Parabola znów.
1
Pamiętasz tamten czwartek? Jak blisko był już mrok?
Mówiłaś pełen blasku, a w duszy zwykły mord.
Miałem złotą maskę, po czasie zdjąłem ją,
odkryłaś tajemnicę, pokochałaś zło.
Ref.
Zaufać tak naprawdę,
mogę tylko sobie,
wciąż widzę drogę sławy,
wciąż żyję z sobą w zgodzie,
Podążam własną drogą,
nie słucham bzdurnych rad,
bo uczyć się na błędach,
i tak nas zmusza świat!
2
Nie wierzę już nikomu, tak marny jest los,
codziennie w cyrku zdarzeń, ktoś zadziera nos,
zabrali resztki marzeń, utopili w szklance noc,
stać się skurwiałym chamem, no być może to da mi moc.
Ref.
Zaufać tak naprawdę,
mogę tylko sobie,
wciąż widzę drogę sławy,
wciąż żyję z sobą w zgodzie,
Podążam własną drogą,
nie słucham bzdurnych rad,
bo uczyć się na błędach,
i tak nas zmusza świat!
Najnowszy tekst.
Zarejestruj się teraz, aby skomentować wpis
użytkownika bowszystkojesthybryda.
Zarejestruj się
Masz konto? Zaloguj się.
