01.06.2025

Wewnętrzna czasoprzestrzeń

Twoje słowa pasują do mojego ciała.

Myśli, poczęte z pokorą,

dziś przypominają skrawek lata.

Zmagam się z wolnością cisza nosi

odmienne oblicze,

krzyk dopasowuje się do dłoni.

Przyszłość, pominięta w tak wielu księgach,

to skarga na wieczność.

Rozproszona na odłamki marzeń,

niezdatna do spożycia jestem

Twoją samotnością, niezdobytym celem.

Przyparła mnie do muru nostalgia

wiem, że niełatwo napotkać

prawdziwą melancholię.

Powielam schemat, kojarzę się

z faktem dokonanym.

Czy jestem pragnieniem, grzeszną bajką,

jakie tak łatwo obłaskawić?

A może przeznaczeniem, aby łkało

w poduszkę każdej nocy?

Nie śnisz się tej nocy, Twoja odległość

mnie onieśmiela.

Jestem zaszczycona Twoim powrotem

czy odblask wiary uczyni

wewnętrzną czasoprzestrzeń

czymś ciekawszym, czym niepokalanym?