Czekam na cudowny piątek, który przyniesie ucieczkę od tego wszystkiego co mnie otacza. Od szkoły, od ludzi, od tramwajów i samochodów. Zdecydowanie duszę się w mieście. Ta ilość ludzi, samochodów, obojętność ludzka to nie dla mnie. W każdy poniedziałek myślę tylko o sobocie. Wtedy zanurzam ręce w końskiej grzywie i wszystko co było ważne w tygodniu przestaje być ważne. Liczy się tylko koń. Nie ma dla mnie nikogo poza nim i nie ma mnie dla nikogo poza nim. Konie to coś na co tak długo czekałam ( przez 11 lat ). Nie muszę mieć chłopaka, nie muszę rozmawiać o chłopakach, bo znalazłam w sobie prawdziwą miłość - miłość do koni. Niosą w sobie ukojenie jakiego szukałam. Dają schronienie przez rzeczywistością jakiego szukałam. Dają to wszystko co sprawia, że chce się żyć. Trudno jest szukać szczerszej istoty w otaczającym nas świecie kłamstwa i podłości niż koń. Nie wiedziałam, że tak bardzo tęskniłam za końskim światem. Dopiero gdy zaczęłam jeździć, poczułam kroki konia podemną zrozumiałam, że to jest to co kocham najbardziej na świecie. I znikim nie zamieniłabym tego co przeżyłam z końmi za nic w świecie. Bo nie ma dla mnie nic piękniejszego od chwil kiedy świat oglądam z końskiego grzbietu.

Miłość, która się zmienia nie jest miłością. Miłość jest jak nieusuwalne znamię, przetrwa burze i nigdy nie zadrży. Miłość nie zmienia się z czasem, w ciągu godzin czy tygodni, ale potwierdza się, nawet u progu przeznaczenia.

Bo kocham