Część dziewiętnasta.

'Można?'

'Yy, tak. Jasne.'

'Jestem Marika. Z pokoju obok.'

'Mhm. Spoko.Kamila.'

'Widzę, że nie jesteś za bardzo rozmowna. Może lepiej pójdę.'

Dopiero teraz Kamila jej sie przyjrzała.

Czarne, pocieniowane włosy. Mocno umalowane oczy na czarno. Ubrana w czaszki.

'Jesteś emo?'

'Scene.'

'Hahahahaha. Tniesz się?'

Nie zdąrzyła ugryść się w język.

Na całych dłoniach widniały blizny po ranach. 

'Prze-przepraszam.'

'Nic nie szkodzi. '

'Usiądź. Dlaczego to robisz?'

'Sama nie wiem. To już podchodzi pod uzależnienie. Kiedy mam doła albo zły dzień, zawsze biorę żyletkę i tnę te kreski. Każda przypomina mi o jakimś wydarzeniu lub o osobie. Wiem, że może wydawać Ci się to chore, ale kocham się samookaleczać. Nie myślę wtedy o bólu psychicznym a fizycznym. Chociaż teraz nawet i to już nie pomaga.  '

'Nie boli?'

'Nie. Już się przyzwyczaiłam.'

'Ta jest chyba nowa.'

Wskazała na czerwoną kreskę obok nadgarstka.

'Tak, jeszcze z dziś.'

'Nigdy się nie ciełaś?'

'Nie było takiej potrzeby.'

'Muszę juz iść, bo za chwilę podadzą mi leki.'

'Boże, tu też je wciskają?'

'Niestety!'

Uśmiechnęła się na pożegnanie i wyszła.

'Urocza. Szkoda mi jej. A to cięcie. Głupota i tyle.'

Sama nie wiedziała jeszcze, że za jakiś czas zmieni zdanie..