Część dziesiąta.

PRZECZYTAJ.

'Kamila?'

Przebudziła się.

Słońce świeciło jej prosto w oczy.

'Marcin, zgaś to kurcze!'

'Uuu, Śpiąca Królewna wstała lewą nogą. Dzień dobry!'

'Oh, przepraszam. Nie wiedziałam, że to słońce tak razi. Która godzina?! Już 12!.'

'Jest sobota, miałaś prawo pospać. Zresztą tak słodko kręcisz noskiem, kiedy coś Ci się śni.'

Zaczęli się smiać. Kamila uderzyła Marcina poduszką w brzuch.

'Ej, ej! Tak się moja Panno nie bawimy!'

Chłopak chwycił dziewczynę i zaczął ją łaskotać.

'No przestań! Mam łaskotki! Marsi!'

Nastolatek znieruchomiał. 

'Czy coś się stało?'

Kamila zauwazyła w jego oczach łzy.

'No ej. co jest?'

'Nic, nic, idziemy na śniadanie?'

Sytuacja robiła się coraz bardziej napięta.

'Nie. Powiedz mi co takiego powiedziałam, że Cię tak dotknęło?'

'Po prostu.. Moja mama tak na mnie mówiła, kiedy byłem mały.'

'Przepraszam! Najmocniej przepraszam! Boże, znowu palnęłam coś nie tak. Jestem jebnięta!'

'Nie mów tak. Skad mogłaś wiedzieć?'

'Mój niewyparzony język, kurwa..'

Dotknął jej twarz swoimi dłońmi.

'Posłuchaj. Naprawdę się nie gniewam. To nie Twoja wina. Kiedyś mi przejdzie. Te 3 dni tak szybko minęły. Pogrzeb i ta cała ceremonia. Jakoś to do mnie nie dociera, że już jej nie ma. Że nie podejdzie i nie powie: Marsi, synku. Że teraz zostałem pół sierotą..'

'Marcin.. Jestem wyrodną córką prawda? Ubolewam nad śmiercią Twojej mamy, a sama chcę by mój ojciec zdechnął.'

Rozpłakała się.

'Kamilson, to nie tak. Jesteś zła, rozczarowana, ale nienawidzisz go. Jest Twoim tatą. Jest tym samym człowiekiem, który kiedyś tulił Cie do snu. Który całował na dobranoc i oddalał się do pokoju wraz z Twoją mamą.'

'Mamą.. Ona też ma mnie gdzieś. Jestem beznadziejna a w dodatku użalam się nad sobą niczym 5 letnie dziecko!'

'Słodka jesteś wtedy..'

Spojrzała na niego. 

'Kamila. Ja muszę Ci coś powiedzieć..'

Wiedziała, co ma na myśli. Chciała sama zacząc ten temat, ale bała się, jak zareaguje..