Fot. Ola W.

 Jest zimny, nieprzyjemnie ciemny poranek. Wszystkie zielenie i czerwienie miasta zostały zaledwie na sygnalizacji świetlnej. Wieje silny wiatr, który z nachalnością pijanego napaleńca rozbiera Bunny z szalika, która ubrała się dziś według swojego marnego nastroju- od stóp po brodę na czarno. Wiatr podrażnia jej oczy, które po chwili robią się mokre,  a nadmiar łez wydostaje się z powiek by biec po jej przypudrowanym policzku.

 -Co?! Jak to nie jeżdżą?- jej mózg automatycznie zrobił listę rzeczy, które  powywracają się jak domino przez tę jedną cegiełkę.

-Informacja wisi na rozkładzie jazdy, proszę pani- po czym człowiek z MPK oddalił się jakby w strachu, że agresja nieznajomej wywołana wyjętym z ruchu przystankiem spłynie na niego całą mocą i, nie daj boże, uczyni go kaleką.

 Podchodzi do rzekomej informacji i ze złością wbija wzrok w niebieską kartkę przyklejoną niedbale na taśmę klejącą parę minut temu. Odczytuje tylko czerwony przekaz, który jest tak nieistotny, że niemal od razu zapomina co przeczytała. Łzy smyrgają ją po policzku zmuszając, aby pozbyła się mokrej stróżki, co robi ze szczególną delikatnością, mając na uwadze warstwę, jaką ma na sobie. (...)