Trędowata

Stefcia przypomniała sobie

jedną rozmowę z Waldemarem. 

Mówił, że powstające uczucie

jest podobne do gmachu nowowznoszonych murów.

 I dobrze jest, gdy cegłą jest sama miłość,

oparta na cemencie szacunku.

 Tylko na cemencie  glina wyłączona?

Żelazne wiązania  to stałość.

Kielnia.  to zaufanie, łączące miłość z szacunkiem.

Krokwie i sklepienia  to warunki i okoliczności. 

Mogą być one bardzo wyniosłe lub też dość niskie.

Tynkiem jest wiara.

 Powinna posiadać wielką siłę, chcąc uchronić mur od ruiny.

Wapno  to opinja świata.

 Szczęśliwie, jeśli pokrywa mur już zlasowane,

 nieszczęśliwie, jeśli przed zlasowaniem,

czyli przed ustaloną reputacją,

bo wówczas byle zły powiew łamie wapno i kruszy.

Fundamentem Waldemar nazwał dość czynicznie

 pociąg zmysłowy.

I dowodził, że powstałe na nim gmachy uczuć

bywają najwspanialsze, 

jeśli zaś istnieje bez przerwy, 

wówczas są najtrwalsze. 

Ale przyznawał,

że fundamentem może być również

jedność duchowa,

 wspólność myśli i zapatrywań.

Stefcia, przypominając sobie jego zdania,

wplatała je teraz we własne uczucia.

A może istotnie bez pociągu zmysłowego

niema szału w miłości

i sama miłość za blado by wyszła,

jak obraz cenny artyzmem,

bogaty w technikę i koloryt,

lecz pozbawiony odpowiedniego światła. 

Waldemar ucałował jej dłonie.

Zrozumieli się oboje.

Byli szczęśliwi.

Przed oczyma ich stanęła przeszłość.

Tamci nie doszli do tych wyżyn, co oni. 

Ich szczęście musiało być o połowę mniejsze,

a wobec późniejszego życia

stało się chwilą obramowaną w czarny kir.

W parę godzin potem 

Waldemar i Stefcia w białym salonie, 

wśród kwiatów, zamienili z sobą pierścionki.

Gdy na palcu Stefci błysnął olbrzymi brylant,

klejnot rodowy Michorowskich,

 a ona włożyła narzeczonemu

na mały palec swój pierścionek z perłą urjańską, 

spragnione usta Waldemara

 spoczęły na ustach dziewczyny

 i trwali tak długo upojeni...

Trędowata Helena Mniszkówna