RozdziałXVIII

Dziękuję za tyle "fajnych" i pozytywnych komentarzy pod ostatnim rozdziałem. Mam nadzieję, ze ten wam się równie spodoba;)

Gdzie jest Twój Romeo, Julio?~ RozdziałXVIII

- Łukasz? Jak ty tu wszedłeś?- jestem zaskoczona

-To nieważne. Przepraszam cię... zachowałem się jak dupek, powinienem dać ci dojść do słowa...

- Racja, powinieneś- stwierdzam oschle

-Teraz cię wysłucham, błagam otwórz..- powoli zsuwam się z łóżka i otwieram drzwi. Brunet stoi z bukietem czerwonych róż i patrzy na mnie tymi swoimi niesamowitymi, zielonymi oczami. Nawet w takiej chwili nie mogę się powstrzymać od zachwytow nad jego paczydłami.

- Proszę, to dla ciebie- wręcza mi kwiaty.

- Dzięki- odpowiadam.

- To jak?

- Co jak?- jestem zdezorientowana

- No jak to było z tym... z tym blondynem- mowi z lekką odrazą

- Znamy sie jeszcze z gimnazjum. To mój..przyjaciel. Spotkałam go w drodze ze szkoły. Zaczęliśmy się rzucać śnieżkami.. To tyle

- Aha, rozumiem- odpowiada- to między nami wszystko spoko?- pyta z nadzieją

- Słuchaj, Łukasz pewna osoba coś mi uświadomiła. My się praktycznie nie znamy. Nie wiem, czy potrafię ci zaufać...

- Jakoś do tej pory umiałaś.

- Bo byłam zaślepiona. Miłością do ciebie. Wydawaleś mi się idealny. Teraz  widzę, że masz też wady.

- Ten blondas ci tak nagadał?

- Nie.. Sama doszłam do takiego wniosku.  Ja.. muszę to wszystko przemyśleć

- No dobrze. Poczekam. Jeśli będziesz wiedzieć, to daj znać, ok?

- Ok

- Do zobaczenia- całuje mnie delikatnie w policzek

- Do zobaczenia- mowię i zamykam drzwi. Kwiaty rzucam na szafkę a sama wracam do łóżka

C.D.N.                                                                   ~AHeartOnFire