6.04.2010

Szczecin. Tak a propos, się pochwalę, prowadziłam po raz pierwszy w życiu samochód! A, nie, nie robię prawa jazdy ;P

Koniec.

I znów szkoła. Dom. Muzyk. Drużyna. GG, plemiona... Słowem- rutyna.

Znów monotonne odliczanie do matury, bezsensowna nauka. Znów ten promyk nadziei, że to wszystko dobrze się skończy. Że wybór będzie jedyny i słuszny.

Dwa różne światy... Połową siebie wciskam się, często na siłę, do Twojego. Dziwnie mi tam, przecież zupełnie tam nie pasuję, ale jednocześnie jest tam ciepło i miło. I tak źle wracać do swojej izolacji. Gdzie zamiast Twojego uśmiechu widzę tylko uśmiech żółtego emotikona. Próbujemy manewrować naszymi światami, żeby wszystko do siebie pasowało, niczym gorącym woskiem. Ale nim ten wosk zastygnie, musimy wracać do siebie, z kawałkami świecy pomiędzy palcami.

Świeca. Płomyk. Nadzieja? Oczywiście. Do życia musi starczyć to, że próbujemy. Że chcemy. Że kiedyś okoliczności mogą pomóc nam stopić się w jeden wielki płomień.

400km to tak wiele... Tak ciężko nasycić się. Naładować się szczęściem, gdy musi starczyć kilka dni na miesiąc czy dwa...

Tak ciężko wybierać pomiędzy studiami w Olsztynie a studiami w Szczecinie, gdy wiem, że to wybór jedyny i nieodwracalny pomiędzy pustką a Tobą. Niech szlag trafi cały optymizm. Wiem w tym momencie, po czterech miesiącach, że w natłoku codziennych spraw te 400km są barierą nie do przekroczenia, weźmy przykład, przez kolejne trzy lata. Już teraz bywa ciężko.

I taak, niech ta matura będzie i jak najszybciej się skończy, bo chcę znów męczyć się 16 godzin w pociągu. Chcę!