najwyższy czas. najlepsza pora.

Sis mówiła żeby pokzać , że zależy.

ja nie mam jednak siły, udawać, że jest okej przy nim.

przegięłam ? - takk.

przyznaję bez bicia.

Martwić o niego będę się i tak, ale czas najwyższy aby dać spokój.

Zauważyłam, że już chyba nie ma co ratować.

Chyba na pewno.

Tak wiem , mówię 'chyba', więc jest nadzieja.

A jednka nie ma .

Oj nie ma.

Więc zaczynam żyć moim życiem tak smutnym.

Jutro topie z Avril, Ancykiem i Dosią smuty an Bałtyku ;))

Tradycja musi trwać.

Później .. ?

Hajfa .

Raczej na pewno.

Wczoraj było wszytsko okej.

Ani razu nie chciało mi się płakać - dopiero wieczorem.

Zdjęcia zrobione .

I ten tekst :

' Chcesz tego czy nie on będzie w Tobie przez długi czas.

Tak samo chcesz tego czy nie będziesz tęsknić zanim.

Więc zastanów się czy warto uciekać przed tym co czujesz .. ?'

Może i on ma racje , że nie warto.

Ja mam mentlik w głowie i nie wiem.

Powinnam go słuchać, bo jest starszy,

bo przecież zawsze miał racje .

ALe ja zawsze chciałam robić tak jak...

w sumie to robiłam odwrotnie niż czułam.

Zaczęłam jeść.

ALe nadal jest mi często słabo.

Częste zawroty głowy itd.

Jednak to, że jem to nic.

Tabletki uspokajające nadal w ruchu.

Bo kiedy brakuje tchu trzeba je połknąć.

Bo jak płaczę to nie potrafię uspokoić oddechu i siebie samej.

3 dni rekolekcji.

takk.

To jest to czego mi trzeba .

Spokój i brak niektóryc obowiązków.

Które i tak przez ostatni tydzień były dość zaniedbane.

***

W piątek przytulił.

Dało mi to siłe i wiare , ale na krótko.

mogło dać na dłużej.

Ale przestałam oszukiwać samą siebie i wierzyć w to , co nierealne. ;))

Nrazie idę sie ogarnąć, bo w końcu jade na obiad rodzinny , na którym zapewne nie wytrzymam.

A teraz ... co ?

W  sumie nic.

Trzeba znów zacząc topić , dopuki nie przejdzie...