AIESEC

Trochę szalony tydzień. Świat płonął strasznie jasno, a czas biegł tak nieubłaganie szybko. Nie wiem kiedy te parę dni minęło. Wiem, że z chęcią bym to powtórzyła.

Poznałam tak wspaniałych ludzi, spędziłam z nimi tyle niezapomnianych chwil.. Tego się nie da zapomnieć.

Te wszystkie rozmowy, śmieszne sytuacje, wspólne śpiewanie, robienie pierogów - które okazały się delikatnie mówiąc mało jadalne - zaczepki, patrzenie w oczy i dwuznaczności. Tego będzie mi brakowało.

To niesamowicie szalone, jak można przywiązać się do kogoś w tak krótkim czasie, polubić go za wszystkie pozytywne i negatywne strony jego osobowości i charakteru. Jak wiele można się od kogoś nauczyć, jak dana osoba może na nas wpłynąć w tak krótkim czasie. Zaskakujące.

Florin i Alessandro. Może to nie będzie nadinterpretacja jeśli powiem, że dzięki nim zrozumiałam kilka w miarę istotnych rzeczy? Po pierwsze trzeba żyć tu i teraz. Jeśli teraz nie wykorzysta się szansy, którą dostało się od losu, nigdy się tego nie zrobi. Dlatego trzeba działać, bo nic się w życiu nie powtórzy. Po drugie mimo wszystko należy myśleć pozytywnie. Kiedy coś się kończy, nie można płakać. To tylko koniec pewnego doświadczenia i początek kolejnego, jeszcze piękniejszego. Po trzecie, każdy tak samo jak potrzebuje obracać się wokół ludzi, potrzebuje też w życiu odrobiny samotności. Czasami trzeba poukładać sobie w głowie to i owo. Po czwarte nie można brać życia za poważnie i żyć według z góry ustalonego planu. Spontaniczność to fajna sprawa i zwykle z czegoś takiego wychodzą najlepsze wspomnienia. Po piąte - dwuznaczności czasami uprzykrzają życie, ale momentami są idealnym sposobem na poprawę humoru. Wystarczy jedno zdanie, czasem wyraz i od razu robi się weselej.

Nie wiem jak to się stało, że tak bardzo się z nimi zżyłam. To jakoś tak samo przyszło.

Wydawać by się mogło, że najtrudniej jest kogoś poznać, zakumplować się, złapać wspólny język. Wcale nie. Najtrudniej jest zbudować z kimś emocjonalną więź, a potem musieć się rozstać ze świadomością, że można się już z tym kimś więcej nie zobaczyć. Dla mnie nie ma nic gorszego od tego uczucia, kiedy widzisz, że ktoś odchodzi, bo musi.

Świat jest wielki. To z jednej strony dobrze, bo jest co poznawać. Ale z drugiej, byłoby znacznie łatwiej, gdyby niektóre miejsca leżały bliżej siebie. Wiem, mamy dobę środków przekazu takich jak fb, e-maile, telefony, itp. Ale to wciąż mało. Internet nie zastąpi uścisku czy dotyku czyjejś dłoni na swoim ramieniu.

Ale prawda jest taka, że mimo wszystko trzeba żyć dalej. Przecież życie jest piękne. Tylko trzeba umieć dostrzec to piękno.

Don't cry cause it's over. Smile, cause it happened.

xx