agonia

polepiony

Nie jest łatwo usłyszeć z własnych ust słowa tak misternie chowane, składane na fragment historii, histerycznej historii. Gdzie percepcja rzeczywistości bohaterki odbiega od normalności. Zaburzenie, mania, diagnoza.

oczy: wyschnięte, jakby broniące sie przed zalaniem.

on: nienormalny, niezrozumiale broniący mnie przed rzeczywistością.

ona: nieodgadnienie bliska, niecodzienna.

ja:?

Ojcze nasz, któryś jest niemy, 
który nie odpowiesz na żadne wołanie, 
a tylko rykiem syren co rano dajesz znać, 
że świat ciągle jeszcze istnieje, 
przemów: 
ta dziewczyna jadąca tramwajem do pracy 
w tandetnym płaszczu z trzema pierścionkami na palcach, 
z resztą snu w zapuchniętych oczach, 
musi usłyszeć Twój głos, 
musi usłyszeć Twój głos, by się zbudzić 
w ten jeszcze jeden świt. 

the end