straty w ludziach.

Popijając kolejną kawę, krztuszę się kłębkami wspomnień i nie jest mi ani lepiej, ani odrobinę mniej samotnie. Może ta nadwrażliwość wzięła się z przedawkowania kofeiny? Może i mogę zwiedzać lazurowe wybrzeże słuchając James'a Morrisona, opalać się nad basenem popijając szampana, gdy słońce zalewa moje ciało i powietrze pachnie cytrusami, a i tak w ogólnym rozrachunku uświadamiasz sobie, że gówno masz i gówno dostaniesz. Okazuje się, że nie wszystko jest policzalne. Chujnia w aktualnościach. Zapaliłabym. Od połowy czerwca nie istnieje. Mój system wartości poprzestawiał się niezaprzeczalnie i zaburzył porządek rzeczy. Stałe straty w ludziach, gruntowne zmiany osobowości. Staje się wątpliwością, protestem, planem B, odwieczną antymoralnością, pułapką i ucieczką. Nawet nie pojmujesz ile we mnie obojętności i jak szybko mogłam stać się zimną i samotną, niekoniecznie z wyboru. I dobrze, że nie pojmujesz. Myślę o Tobie, wciąż o Tobie myślę, tęsknię i potrzebuję. I kocham Cię, przysięgam, że to prawda. Nie potrafię bez Ciebie żyć. Babciu... wróć.