mélancolie

<kliknij>

Jes­tem jeszcze trochę za­kłopotana resztka­mi bez­sensow­nej miłości i jest mi tak cho­ler­nie smut­no te­raz, że chcę to ko­muś po­wie­dzieć. To mu­si być ktoś zu­pełnie ob­cy, kto nie może mnie zra­nić. Na­reszcie przy­da się na coś ten cały In­ternet. Tra­fiło na Ciebie. Czy mogę Ci o tym opowiedzieć? Bo wiesz... Smutek to taka nieoczekiwana rzecz, przychodzi niezapowiedzianie, bez pukania, bez kwiatów, bez przeprosin. Przychodzi i nawiedza w myślach, odwiedza korytarze. Zagląda do wątroby, do żołądka, następnie do mózgu, jednak najczęściej do serca. Smutek jednakże nie jest zły. To on kopie nas mocno po czterech literach i pokazuje jak nisko upadliśmy. To najdziwniejsze uczucie, które czyni mnie bezradną. Jak okno otwarte wbrew naszej woli - przy nim można tylko dygotać z zimna. Poznałam pewien rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy. Policzki stają się zimne i mokre, a na rzęsach osiada pierwszy śnieg, który jestem w stanie zniszczyć skostniałymi dłońmi. Smutek to taka dziewczynka, z falowanymi brązowymi włosami, z dolną wargą wypuklejszą od górnej, z miną bardziej bezbronną niż wewnątrz, która siada na śniegu i patrzy zdziwiona na ślady - tak, to jest smutek. 

 Kiss slowly, laugh insanely, live truly, and forgive quickly...