Kasuje dwunastą linijkę tekstu. Zdecydowanie czegoś mi brak. Może nie czegoś, a kogoś. Kogoś, komu powierze wszystkie swoje tajemnice. Kogoś, kto nie będzie mnie oceniać, za błędy które zrobiłam, bo popełnie ich jeszcze miliony. Kogoś, kto zrozumie, a nie tylko posłucha. Kogoś, kto codziennie będzie mówił dobranoc i modlił się, by rano móc powiedzieć dzień dobry. Chciałabym przez chwilę poczuć się potrzebna. Codziennie zastanawiam się jak przyjaciel może stać się osobą, którą omija się bez uczuć. Jak wszystko zmienia się z miesiąca na miesiąc i nie wiesz, czy to kwestia twojej osoby, czy społeczeństwa w którym się znajdujesz. Zastanawiam się, jak można opuścić coś, bez czego niedawno nie dało się żyć. Jak ludzie którzy chcieli spędzać ze sobą każdą wolną chwilę, nie zamieniają ani jednego słowa. Jak składali obietnicę pomimo świadomości,  że obietnice są powszechnie łamane. 

Zdaje sobię sprawę, że życie pomimo wszystkich uśmiechów i pięknych momentów to obraz rozpaczy, goryczy i co najgorsze, wiecznych rozczarowań.

Plan na dziś? Uśmiechnąć się do dziesięciu przypadkowych osób.

A jak wynika z filozofii? Przypadków nie ma.