rzadko tu wpadam, traktuje tego bloga trochę jak mój pamietnik, do którego nikt nie ma dostępu.

nikt go nie przeczyta nikt nie wie kim jestem na prawdę.

wiec, mogę napisać wszystko, idealnie.

16.02.2014.

od paru dni znów nasiliła się depresja, czemu? nie wiem.

zastanawiam się nad sensem życia, myślę o przyszłości. i co? nie widze nic pozytywnego.

nie jestem też w niczym dobra, więc moja przyszłość w sumei jest przekreślona.

wczoraj wstałam z myślą że ten dzień może być tym ostatnim, że mam tą odwagę na odebranie sobie życia..

od małego dziecka, słyszałam "jesteś nikim i będziesz nikim"

chyba przez te wszystkie lata, tak bardzo to weszło mi do głowy, że uwierzyłam w to.

od 3 lat, mam zaplanowaną date śmeirci, jest nią moja osiemnastka, czyli.. za pare miesięcy..

nie wiem czy dotrwam osiemnastki, nie wiem czy dam radę, może zrobię to wczesniej.

ulżę rodzinie, rodzicom.. i tak teraz mama mniej zarabia, więc ledwo jej starcza, ma także dużą depresję, i trochę ma mnie dość, rodzina mnie nienawidzi..nikt we mnie nie wierzy, więc ja także, bo jak mam wierzyć, jeśli od najbliższej rodziny słysze że jestem i będę nikim, jak?

mam nadzieję że śmierć przyjdzie szybko.. jedyne o czym marzę, to śmierć..