Węgry.

robione zza szyby, dlatego po lewej jest jakiś dziwny cień.

Było niesamowicie. Zdobyliśmy jedyną nagrodę przyznawaną na festiwalu - nagrodę publiczności. Dostałam autograf od maestro Istvana :) Pomimo tych wszystkich pozytywów i tak wrociłam do domu z przeciążoną i przetrenowaną stopą. Spuchła tak, że wyglądała jak cegła z pięcioma serdelkami. Wyglądała tak prze 16 godzin podróży do Polski i przez cały poniedziałek (wróciliśmy 23 sierpnia ok. 11:00)... gdyby nie dr. Gryczka kontuzja przedłużyłaby się o 6 miesięcy (!). No cóż, na szczęście wszystko już jest OK i czekają mnie bardzo pracowite dni przed majem i MP 2011 :) Tak więc solówkowo - Madonnowo :)

Pomimo tego, co czasem wyrażam swoją miną, wybuchem emocji czy poczuciem tumiwisizmu, czuję, że jestem nie do zdarcia. Myślę, że mogłabym przenosić góry, i wiem, że żadna z was mnie nie zdemotywuje, bo ja mam swoją ambicję, swój cel i będę robic wszystko by go osiągnąć.

Czasem sobie myślę o Mistrzostwach Polski. Wyobrażam sobie sceny porażki, całkowitej klapy podczas solowego pokazu, ale na duchu trzymają mnie myśli, że już wiem jak to jest, że w przyszłym roku będzie napewno lepiej, oraz wyobrażenia zdobycia któregoś miejsca na podium :) Satysfakcjonowałoby mnie 3 miejsce, bo dostałabym "przepustkę na mażoretkowy czerwony dywan". Chciałabym pojechac na ME i zobaczyć tańczące Dixi, Diane Ziline i TOM'a Krokodyla.

Cóż, wiem, że umiem wszystko to co Marcelina Nycz ("Gracja" Stara Wieś) pokazała w swojej tegorocznej solówce (tańczyła do bond - red violin). trzeba to tylko poskładać w świetną choreografię, zamówić strój w poznaniu, kupić ładną, rudą treskę i mozna jechać do Opola. :))