Zmiany.

Nawet nie wiem jak zacząć.

To może... cześć?

Ciężko zacząć, ale jeszcze ciężej będzie się pożegnać.

To jak z rokiem szkolnym.

Każdy płacze na początku,

a potem płacze na końcu.

A więc cześć.

***

Dobra, zacząłem. 

I co teraz?

Przecież musisz coś napisać...

Myśl, myśl, myśl!

Mam!

***

...coś pomiędzy zębami.

Ok, już.

Wymyśliłem.

Zastanówcie się, czy u was wszystko dalej jest tak samo.

Jak choćby pół roku temu.

Jak kiedyś.

Nie, bo ciągle się coś zmienia.

Jak to się mówi raz na kozie, a raz w radiowozie.

Czy jakoś tak.

Oh, cóż, nieważne.

Zmiany są nieuniknione.

Ludzie się zmieniają i świat się zmienia.

My możemy zmieniać,

albo patrzeć z boku.

Oczywiście kiedy coś jest inaczej musimy do tego przywyknąć.

Dostosować się, albo zadziałać (zmienić) wedle naszego uznania.

Najczęściej jednak nie mamy wpływu na ogół.

Bo o większy okres czasu mi chodzi,

a nie o zmianę butów, bo pada.

Sztuką jest umieć się dostosować

i mieć zawsze dobrą minę,

do gry o tytule nasze życie.

Jednak mam ostatnio wrażenie,

że wszystko za często i za szybko się zmienia.

Kiedy mamy wziąć sprawy w nasze ręce

i do naszych zakutych łbów,

żeby nie wylądować w radiowozie,

jak nie mamy na to okazji?

Jeśli wam coś nie idzie,

to pewnie właśnie przez to.

Ale przecież zmiany mają być na lepsze

i powinniśmy dbać, o to,

żeby tak było, więc proszę się nie przejmować.

Jak powiedział Heraklit z Efezu:

Nie ma niczego stałego na świecie prócz zmiany.

A jeśli się wam nie podoba,

to miejcie w Efezie tego Heraklita.

Albo jeszcze gdzie indziej.

Dlatego: głowa do góry,

bioderka do przodu i tańczymy!

***

A, i zapomniałem napisać, 

że za niedługo sami wiecie co.

Czas, który nie powinien nigdy się zmieniać, 

tylko zawsze pozostać taki sam.

Wesołego grudnia!

***

Nie będą was dłużej męczyć czytanie,

dlatego już nic więcej nie napiszę.

Milusiego życia!

Pjotrek.

P.S.: