tatakae.

'Jeśli czas mojego życia byłby ustalony z góry, jestem ciekaw, jakbym sobie z tym poradził?'

No właśnie, jak? Czy dalej żyłabym codzienną rutyną jak dotąd, czy może mój tryb życia zmieniłby się diametralnie, żeby tylko zdążyć zrobić wszystko co planowałam?

Nie wiem. Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. 

Dawno mnie tu nie było. 5 miesięcy minęło od mojego wyjazdu. Jak ten czas szybko leci. Miało być lepiej. To miał być mój nowy początek. A okazał się być jednym wielkim falstartem. Jasne. Mam wszystko co chciałam. Ale co z tego, skoro znów straciłam siebie? Już nie pamiętam co to znazy żyć. Od 5 miesięcy po prostu egzystuję. Dzień w dzień to samo. Znów straciłam swój cel. Z własnej głupoty. Było tak dobrze. Było cudownie. Zapomniałam się i przekroczyłam granicę. Znów jestem uziemiona. Dni sprzed wyjazdu wydają się takie odległe. Nierealne. Każdy dzień przynosi mi tylko ból. Dzień w dzień patrzę w lustro i nie wiem co widzę. Ale to chyba wrak człowieka. Osoba, która po raz kolejny straciła wszystko. Łatwo jest powiedzieć, że jest się silnym kiedy wszystko jest okej. Ale kiedy znowu się pierdoli, wtedy widać prawdziwą ludzką siłę. Ja jej w sobie nie zauważyłam. Fakt, nie poddałam się. Dzień w dzień wstaję z nadzieją. Chodzę na te pieprzone badania i czekam. Czekam na to co mi powiedzą. Czekam na to, aż w końcu poczuję się lepiej. Chcę w końcu zacząć żyć. Chcę wrócić do treningów. Chcę znów poczuć szczęście. Bo jak narazie nie czuję nic poza bólem i samotnością. Ale.. Damy radę! Czekam na ten dzień. Wszystko się ułoży. Póki co muszę to znieść.