Nie będę oszukiwać siebie i was wszystkich, że wracam. Pisałam to już tak często, że aż żal mi samej siebie, że można mieć taki słomiany zapał. Dajmy się zaskoczyć!

_________________________________________________________________

- Zrobiło się tłoczno - mruknęła Z, nie patrząc na mnie. Wzrok miała utkwiony gdzieś na niewielkich wzgórkach, które było widać z okna przy którym staliśmy. Wyglądała lepiej, niż ją zapamiętałam. Zmieniła nieco styl, damskie garnitury zastąpiła obcisłą sukienką podkreślającą jej zgrabną figurę. Zmieniły się też rysy jej twarzy, choć musiałam najpierw zobaczyć zdjęcia z dawnych lat, by teraz dostrzegać tę różnicę. Spojrzała na mnie uważne. Oczy się nie zmieniły. Nadal były w tym nijako-wyblakłym kolorze, nadal świdrowały mnie na wskroś. Teraz jednak nie wydawały mi się rybie jak kiedyś, przypominały raczej stal, twardą i zimną. - Czy już zaczęło Ci to przeszkadzać, czy jeszcze nie zdajesz sobie sprawy, w co się wjebałaś?
Skrzywiłam się do niej i wyjrzałam przez okno. Poczułam, że to delikatne miejsce miedzy łopatkami znowu się napina. Rozmasowałam kark, grając na czas.
- Ach, bez przesady - zaćwierkała rozradowana A, kołysząc lekko biodrami w rytm muzyki, którą tylko ona słyszała. - To pierwszy raz, gdzie możesz się napawać takim uczuciem. Z resztą! Jesteś tak grzeczna, że nie masz sobie absolutnie - podkreśliła mocno to słowo, uśmiechając się zalotnie - nic do zarzucenia.
Skrzywiłam się jeszcze bardziej, słysząc ciche parsknięcie po prawej stronie. Nie musiałam patrzeć na Z, by wiedzieć ze ma odmienne zdanie.
A ja? A ja miałam burdel w głowie i zastanawiałam się, jak do diabła do tego doszło.
Bo gdy stałam dziś w windzie i się sobie przyglądałam, jedyne uczucie, jakie szamotało mi się miedzy zwojami, to żal dla desperacji, samotności i niskich standardów.
Egoistycznie je jednak ignoruję. Nie czuję się w obowiązku ratować czyjeś dusze, skoro mimo uczciwych ostrzeżeń brnie się w to z uporem maniaka.
Byleby potem nie było na mnie.