Rezultat

Cóż. Okazało się że te tygodnie wcale nie były zbyt długie. I w sumie było grzecznie. Aż do tego końcowego momentu i w sumie niby nic takiego, a wczoraj wpadłam w panikę i depresję.

Te wyznania stają się zbyt częste i zbyt wylewne jak na mój gust. Węszę podstęp i grę. Tak naprawdę kurczowo trzymam się nadziei, że to podstęp i gra, bo jeśli byłaby to prawda najszczersza...

To z jednej strony fuck yeah.

A z drugiej strony - ja jebie, czy ze mną trzeba zawsze w jakieś głębokości wchodzić? Dzięki temu uświadomiłam sobie, że faktycznie wcale nie pchałabym się znowu w to samo. Prawdę mówiąc na samą myśl prześlizguje mi się po ramionach dreszcz obrzydzenia.

Tak daleko to zaszło, panie i panowie.

Z tego rodzi się jednak to najważniejsze pytanie.

Co zdecydujesz na wczesną wiosnę przyszłego roku?

I kiedy tak sobie teraz siedzę i słucham po raz 34 Phantom of the Opera, to wydaje mi się, że w głębi duszy wiem czego chcę.

Mama powiedziała: pomyśl, jak wygląda Twoje życie i zastanów się, czy chcesz by było już tak na zawsze.

Zawsze powtarzałam, że to mądra kobieta.

Wiecie, co jest w tym wszystkim najlepsze? Że jest zależne od czasu. A czas ma tę cudowną cechę, że przemija. Wraz z przemijającym czasem z kolei zmieniają się realia.

A ja mam jeszcze spory kawałek tego czasu, więc niech realia się zmieniają, a ja będę uważnie obeserwować.

Ależ ona ma piękne te włosy. Kocham ten musical.