Mus z twoich ust.

Tęsknię do takiego słońca, który obsypuje mój nos piegami.

Chcę już piegi.

Zastanawiam się, jak długo imię Jean będzie kojarzyło mi się z hasłem: "Czy martwy mężczyzna wygląda tak?"

Za każdym razem, kiedy mój wywołujący sprzeczne uczucia nauczyciel polskiego wymawia to imię, czuję jak idiotycznie się uśmiecham.

Ciekawe, jak długo imię Jean będzie kojarzyło mi się z białymi slipkami od Calvina Kleina.

Słuchając TEGO i czytając o tych białych slipkach, czułam jak się rumienię.

Z resztą tak samo mam, gdy słyszę o Szkotach. W mojej głowie od razu coś krzyczy Aye! i uśmiecham się głupio. A totalnie kretyński uśmiech wykwita na moich ustach, gdy mowa o Apollu. Chaos w głowie. Dreszcz na plecach.

A jeśli mowa już o moich plecach, jest tam, między łopatkami, taki wrażliwy punkt. Punkt, w którym kumuluje się całe napięcie stresogennego życia. W środę poczułam, że zaczęłąm ściągać łopatki, by nie czuć tego punktu jak drzazgi w oku.

Jestem dzielna. Uczę się pilnie, zaliczam sprawdziany. Myślę o maturze i układam plan na później. Nauczyłam się mówić "nie rozumiem" i słuchać mądrzejszych. Mam myśli jak spokojna, gładka rzeka. Toleruję zmęczenie szpecące moją sylwetkę. I jestem w stanie się uśmiechać czując zapach kwiatów. 

Ściągam łopatki, bo czuły na stres i dotyk punkt jest jak mała, ale uparcie szczypiąca rana. Dziś wyleczę ją długim prysznicem.

Boli mnie całe moje ciało.

Zasłużyło na długi, regeneracyjny sen.

O tak.