23/ 06 /25

Trumienka z winogronami.

Tak, zamierzam winogrona puścić po słupach.

Długo nie wiedziałam, co tu zrobić.

Teraz jestem zadowolona.

Moja mama pyta : "skąd mi się to wzięło?" , bo kiedyś bałam

się mrocznych rzeczy. Niby tak. Jednak do myślenia daje fakt, że jako

dzieciak budowałam groby w piaskownicy i o nie dbałam.

Tak, zamiast babek i zamków były groby.

Ta część mnie wyszła na wierzch później.

Aktualnie mam doła.

Boli mnie, że ktoś kto jest blisko nie potrafi zrozumieć tylko głupio zapytał :

" a ty nie możesz chodzić bardziej prosto?"

No jprd! Nie, chodzę w taki sposób dla zabawy, dla fejmu..

Bawią mnie spięte od spastyki łydki i chodzenie na palcach, które nie raz boli.

Bawi mnie, ze muszę nosic dodatkową nakładkę na czubek stopy, bo robią mi się odciski.

Bawi mnie czucie się na prostej drodze jak na niestabilnej powierzchni, gdzie mam wrażenie,

że zaraz upadnę. Bawi mnie, że ludzie się patrzą i wytykają.

Może byłoby mi wybaczone chodzenie inaczej, gdybym była stara, brzydka, niezadbana.

Ale taka nie jestem! 

Komentarz o małych piersiach przez, które sukienka mi zjeżdżała także mógłby byc

przez tę osobę odpuszczony.

Schudłam przez depresję i leki. Schudłam przez ataki lęku. Nie jadłam.

Schudło więc wszystko.  Czy to naprawdę wielka ujma, że mam małe piersi?

Przypomniało mi to jak całe życie odkąd pamiętam słuchałam komentarzy tego typu :

" tu masz za gruby brzuch", " tu masz za małe piersi" , "tu nie chodzisz jak wszyscy",

" zrób coś z tymi nogami" , " zrob coś z tym trądzikiem" - kiedyś takowy miałam,

"ale masz cienkie i liche włosy"

" nikt cię nie chce przez to jak wyglądasz" a nawet " nikt cię nie chce, bo jesteś za cnotliwa"

Zawsze komuś coś nie pasuje i jestem wpędzana w kompleksy.

Nic dziwnego, że wychodzę potem do ludzi z nerwów spina mi mięsnie, bo myślę, że każdy

od góry do dołu ocenia jak bardzo jestem nieideana.