23 /05/ 25

Selfiak z kiedyś.

Mam jakiś gorszy dzień.

Chociaż wszystko układa się fajnie.

Wczoraj byłysmy na zakupach z mamą.

Kupiłyśmy klony. Już od dawna chodzą za mną.

Mamy takie "puste" podwórko. Bez pomysłu.

Chat gpt podpowiedział mi jak moge je zagospodarować.

Podsuwal mi tuje, ale mnie jakos nie pasowały i dlatego wybrałam czarne klony.

Dodatkowo mam też super pomysł na 2 słupy od balkoniku na strych.

Też bez niczego wyglądają "dziwnie".

Postanowiłam zasadzić w skrzynce ciemne winogrona i puścić je po słupach

tak żeby dotarły aż do balkoniku. Zawsze marzyłam o ciemnych winogronach u mnie.

Nigdy nie było miejsca. Aż chat podpowiedział jak polepszyc wygląd słupów- proponował sztuczne pnącza.

A mnie do głowy przyszedł winogron. Wizuwalizacja tego pomysłu przekonała wszystkich.

W sklepie rozpoznał mnie sprzedawca.

Moja mama pękała z dumy a ja potraktowałam to jakoś normalnie. Nie zachwycałam się tym jak ona.

Pewnie dlatego, że bardziej bolało mnie, iż wszystko musieli mi przynosić, żeby pokazać, bo ciężko

mi było przejść wąską, nierówną ścieżką do namiotu z drzewami albo wyjść po schodach na górę.

Ok to drugie dałabym rady, ale nie chcieli mnie męczyć. Cholernie boli, że to widać.

Cholernie boli, ze jestem traktowana tak jakbym nie dała rady.

Zawsze dawalam radę.. zawsze przezwyciężałam wszystko a dziś coraz bardziej zdaje sobie sprawę,

że mniej mogę. 

Mama mówi, że mój sposób chodzenia nie pogorszył się aż tak, jest jaki był.

Tylko dlaczego ludzie teraz tak wyraźnie to widzą? 

Tak, wiem dobrze to o nich świadczy. Tu nie chodzi o nikogo innego- tylko o mnie, o moje myśli, mój ból.

Byłyśmy na szmateksie - nic nie wybrałam dla siebie.

Kupiłyśmy tylko obrusy do salonu i ciuszki dla młodego.

Potem byłyśmy po upominki dla moich kuzynek i dzieci jednej z nich.

Jutro wyjazd.

Dzis pakowanie.